Mam, kan jij even mijn tas van de kapstok pakken? roept mijn zoon naar mij! Toen ik nog geen kinderen had, riep ik altijd dat mijn kinderen netjes u moesten zeggen. Tegen iedereen, dus ook tegen mij. Dus waar is het dan toch fout gegaan?

Thuis

Bij ons thuis sprak ik mijn ouders altijd met jij aan. Vooral mijn moeder wilde niet dat we u tegen haar zeiden, dan voelde ze zich zo oud. Mijn oma sprak ik wel netjes met u aan en ook tegen mijn leraren durfde ik niet met jij aan te spreken, maar netjes met u.

Eigen kinderen

Hoewel ik dus altijd riep dat mijn kinderen iedereen netjes met u moest aanspreken, inclusief ons als ouders is dat dus niet helemaal gelukt. In het begin had ik ook niet helemaal door dat ze dit niet deden en het ze dan weer af te leren is heel moeilijk. En eerlijk gezegd vind ik het ook niet erg dat ze tegen mij geen u zeggen, als ze maar wel met respect praten. Ook op school is het niet vreemd dat ze de juf met jij aanspreken. De voornaam noemen ze er ook nog eens bij, daar worden ze ook niet gecorrigeerd. Blijkbaar is het ook een beetje de geest van de tijd.

Oud

Ook had mijn moeder een beetje gelijk, het klinkt oud en dat ben ik gewoon niet. Wel vind ik het vervelend  dat ze het nu dus tegen niemand u zeggen. Nou weet ik niet goed hoe je dit moet aan pakken, ik corrigeer ze wel. Zeker bij een ouder iemand. Wel valt het mij op dat mijn kinderen  het nu ook uit zichzelf gaan zeggen, soms ook tegen mij. Dus ik heb toch wel stiekem de hoop dat het in de toekomst goed komt.

Hoe is dit bij jullie thuis, spreken jullie kinderen jullie met u aan of mogen ze ook lekker jij zeggen?