Uit het oog, uit het hart… iedereen kent de uitdrukking wel. Niet iedereen zal het er mee eens zijn, maar ik denk dat er wel degelijk dat er een kern van waarheid in zit… helemaal bij kinderen!

Contact houden

Iedereen heeft wel eens een laatste werkdag van een collega gehad, waarbij je heel enthousiast vertelde dat jullie zeker weten contact zouden houden! En op dat moment ben je daar vast ook heel zeker van, maar vaak komt er weinig van terecht. Logisch, want als je een nieuwe baan hebt, dan moet je je daar gewoon op richten. En als collega’s weggaan; dan gaat jouw werk gewoon door natuurlijk.

Social media

Via social media maakt het trouwens nog wel wat makkelijker als dat het vroeger was; dan kun je elkaar nog een beetje volgen en ‘reageren’ op elkaar. Maar toch kan het gebeuren dat je in de stad een ex collega tegenkomt en haar straal voorbij loopt! Zo als pas bij mij 😉 Ik liep met mijn kinderen op het winkelcentrum en zag een ex collega lopen, van zo’n 9 jaar geleden. Da’s toch lang geleden he haha. Automatisch zei ik enthousiast ‘hoiii’ en liep eigenlijk gelijk door; ik had ook niet de behoefte om een praatje te maken. Ik zag mijn ex-collega heel verbaasd reageren, die had mij blijkbaar nog niet door hihi. Later kwamen we elkaar weer tegen en we maakten een kort praatje. Grappig dat je voorheen hele gesprekken met de betreffende collega had en nu kwam ik niet verder als ‘werkt die er nog? En werkt hij er ook nog?’ 🙂

Ken je mij nog?

Maar zoals gezegd; vooral voor kinderen is dit helemaal waarheid. Mijn jongens gingen allebei van kleins af aan naar het kinderdagverblijf, waar ze vaste leidsters hadden. Hele lieve leidsters, juffies, die heel goed voor ze zorgden en met wie ze een hele goede band hadden. Hadden, want als ze ze nu tegenkomen, dan herkennen ze het juffie vaak niet meer of weten ze in ieder geval niet meer hoe gek ze op haar waren. Zo jammer, want ik vind het altijd leuk om nog even te praten over ‘vroeger’… weet je nog hoe klein en blond ze waren en hoe gek ze op Mickey Mouse waren? De leidster weet dat misschien nog wel, maar vanaf de kinderen is er absoluut geen herkenning. Dat lijkt mij best wel eens jammer voor de leidsters, al wennen ze er misschien ook wel weer aan.

Het is echt, uit het oog, uit het hart… Of niet? Wat vinden jullie?