Wat een knappe jongen zeg! Kijk maar uit later als hij groot is. Die krijgt hordes meisjes achter zich aan. Dat zijn een aantal dingen die ik regelmatig hoor over mijn zoontje. En ja, knap is hij ook. Met zijn blonde haar en puppy bruine ogen weet hij vele harten te veroveren. Maar onder dat engelachtige uiterlijk schuilt soms toch echt een duiveltje.

Prive

Ik ben best een gesloten persoontje die niet heel gauw laat zien hoe ik mij voel en wat sommige dingen met mij doen. Dat ik deze blog dan ook schrijf is dan ook heel wat voor mij, want het geeft je een klein kijkje in mijn privéleven. En helaas is die echt niet zo mooi als dat veel mensen altijd denken.
Dit gaat dus over mijn zoontje en dat veel mensen zich niet realiseren hoe moeilijk wij het met hem hebben en hoe moeilijk hij het met zichzelf heeft.

Testen

Vanaf mijn zwangerschap heb ik het idee dat dit kindje anders is dan andere. Het eerste jaar van zijn leven was makkelijk, hij sliep veel, echt heel veel. Wel had hij al vreemde dingen, niet willen slapen in kleine ruimtes (wiegje, dubbele kinderwagen) bv. Vanaf dat hij 1 werd begon hij te veranderen, zijn gedrag was opmerkelijk. Praten deed hij al ontzettend goed, motorisch liep hij wat achter. Niet extreem, maar met zijn vriendjes merkte je goed verschil. Kreeg ook driftbuien en ging in die tijd ook met zijn hoofd bonken op de straat of waar hij maar kon. Heel eng om te zien en je moederhart breekt als je je kleine jongen zichzelf bewust pijn doet en je machteloos staat. Op zijn derde zijn wij via een verwijzing van de huisarts bij het GGZ terecht gekomen. Verdenking van Autisme. Hij had in die tijd tics (dvd open, dvd dicht, dvd eruit, dvd erin en dat uren op een dag en sliep met een dvd-hoesje onder zijn kussen) en afwijken van de routine van de dag was/is een drama. Hij is toen getest, maar geen diagnose gekregen (hij maakt oogcontact en kan sociaal zijn). Ook dachten ze nog aan hoogbegaafdheid, maar daar was hij nog te jong voor om te testen.

School

Hij ging naar de basisschool en dat ging moeizaam, net als op de peuterspeelzaal. Moeite met de grootte van de klas, veel kindjes die herrie maken en elke dag weer die angst. Welk plekje in de kring heb ik. Op school uitte hij zich niet, erg stil en teruggetrokken. Eenmaal thuis ging hij los. Extreem boos, huilen, woede op de juf en maar schoppen en slaan. En mama is eigenlijk altijd de pineut. Vanaf groep 3 ging het wel wat beter, hij kreeg een vaste plek in de klas en veel uitdaging was er voor hem. Leren kan hij heel erg goed, maar is helaas ook een perfectionist en maakt het zichzelf heel moeilijk, is nooit echt tevreden met hetgeen wat hij doen of behaald heeft.

Weer testen

Toch zijn wij eind 2015 weer bij de huisarts terecht gekomen voor weer een verwijzing voor het GGZ. De woede aanvallen werden steeds erger en ik heb echt regelmatig de blauwe plekken op mijn benen of armen zitten van hem. Hoe erg het klinkt, zo kan het ook echt wel eens zijn hier in huis. Ook zijn zus moet het regelmatig ontgelden, dus er  moest echt wat gebeuren. Na een lang traject waarin hij allerlei testen en onderzoeken heeft moeten ondergaan en wij ook verschrikkelijk veel gesprekken hebben gehad is er eigenlijk nog niks uitgekomen. Wel dat hij een gedragsstoornis heeft gecombineerd met een angst stoornis. Verbaal is hij heel erg sterk, maar geef je hem meer dan 1 opdracht tegelijk raakt hij in paniek. Dat kan hij niet aan, en dat uit zich in woede. Heel veel woede.

Hoe wij hier mee gaan

Ja, dat is dus lastig.Vooral omdat hij het dus alleen thuis uit. Op school is hij een perfecte leerling die goed kan leren, beleefd is en niks verkeerd doet. Thuis loopt iedereen op zijn tenen om hem niet boos te maken. Alles draait om heen, en dat is nou net niet de bedoeling. Via het GGZ zijn wij bij Cardea terecht gekomen bij een training waar wij nu nog volop in zitten. Lastig uit te leggen wat het is, het heet in ieder geval PMTO. We doen ons uiterste best, maar helaas hebben mijn man en ik niet het gevoel dat deze training zijn woede aanvallen verminderen. We zijn nu dus dan ook weer terug verwezen naar het GGZ, zijn woede aanvallen zijn te vaak aanwezig en pieken teveel. Kan dan niks meer tot zich nemen. We hopen dat ze daar toch nog iets voor ons kunnen betekenen.

Toch heeft hij natuurlijk ook zijn goede momenten, hij is ook echt heel lief. Lekker knuffelen met mama, superlief spelen met zijn zus en moppen vertellen met zijn vader. Attent is hij ook, maakt complimentjes als ik iets nieuws aan heb of hij zegt dat mijn haar leuk zit. Terwijl ik aan dit blog werk, springen de tranen in mijn ogen. Het doet mij zeer om hem zo te zien worstelen met zichzelf. Hij begrijpt zichzelf niet en wij begrijpen hem helaas ook niet altijd. We doen ons best, houden onvoorwaardelijk van hem. Maar moeilijk is het wel, het gevoel dat je als ouder faalt is constant aanwezig. Herkent iemand zich in dit verhaal en hoe gaan jullie hier mee om?